خبر کوتاه بود، شیرکو معارفی زندانی سیاسی متولد 1359 پس از
تحمل پنج سال زندان و شکنجه اعدام شد. هنوز از اعدام های جنایتکارانه زندانیان
بلوچ و کرد چند وقتی نگذشته که خامنه ای ضحاک مجدداً خون جوان دیگری از ایرانیان
را بر زمین ریخت. همانطور که پیشبینی می
شد، نه از دولت روباه بنفش و نه از کاسه لیسان حامی وی هیچ صدای اعتراضی بلند نشد.
واقعاً چرا باید صدایی بلند شود؟ مگر می شود از گماشته
انتظار داشت که به ولی نعمت خود اعتراض کند؟
خامنه ای وقتی روباه بنفش را از صندوق در می آورد می دانست
چه کسی را در می آورد. خامنه ای نماینده ی 24 ساله خودش را در شورای عالی امنیت
رژیم از صندوق بیرون کشید. یعنی کسی را که از حرف شنوی او اطمینان داشت.
وقتی روباه بنفش، پور محمدی جنایتکار را به سمت وزیر
دادگستری برگزید و عنوان کرد که وزیرانش را بر اساس شایستگی انتخاب کرده است، مشخص
بود که انتهای کار به کجا قرار است ختم شود.
اعتراضی اگر از سوی دولت انجام شود باید قاعدتاً از طریق وزارت دادگستری انجام گیرد و روباه بنفش بر اساس شایستگی ها، عجب کسی را در این سمت منصوب کرده است! واقعاً باید به این تدبیر مرحبا گفت!
پورمحمدی جنایتکار در دولت منصوب شده است تا دولت و قوه
قضاییه رژیم در هماهنگی کامل اعدام های جنایتکارانه را به پیش ببرند. اگر صدایی از
دولت بر نمی خیزد برای این است که دولت و قوه قضاییه در امر «سرکوب در داخل» با هم
کاملاً هماهنگ هستند. آیا از پور محمدی جنایتکار انتظار است که در برابر قضاییه
بایستد؟! این انتظار بیشتر به جوک شبیه است. حال چه کسی پور محمدی را بر اساس
شایستگی ها انتخاب کرد؟ داستان چنان هم
پیچیده نیست!
هر چه می گذرد هم معنی تدبیر بیشتر معلوم
می شود و هم معنی امید! از قرار معلوم «تدبیر= سرکوب در داخل» و «امید = فریب در خارج» می باشد.
----
به صفحه فیسبوک صدای محکوم بپیوندید.
به صفحه فیسبوک صدای محکوم بپیوندید.
