--تداوم سرکوب و مفقود الاثر شدن فعالان سیاسی (آرش صادقی،
...).
--مرگهای مشکوک فعالان سیاسی (زندانی سیاسی افشین اسانلو در زندان
اوین، رشید اسماعیلی فعال سیاسی و جوان سی و یک ساله در اصفهان، عطاء الله رضوانی شهروند
بهایی ساکن بندرعباس، ...).
--وحشی گری و سرکوب بی سابقه ی جوانان از طریق گشت هایی موسوم
به ارشاد.
--تداوم حضور پاسدارهای جنایتکار نیروی تروریستی قدس و گروه
تروریستی حزب الله لبنان در سوریه.
--ارسال پول و اسلحه و دارو برای تقویت قصاب دمشق.
--حمایت همه جانبه دولت آقای کلید و خامنه ای از بشار اسد
جنایت کار در بمباران شیمیایی دمشق.
--ارسال کارت دعوت به پاسداران جهل و جنایت برای حضور در
پروژه های اقتصادی.
--تمسخر ملت ایران با انتصاب پورمحمدی جانی در سمت وزیر
دادگستری.
--اذعان های چند باره روباه بنفش بر شستشوی شبهات حوادث سال
88
--گزینش امنیتی ترین کابینه حیات جمهوری اسلامی.
و.....
حالا در این اوضاع و احوال و در حالی که روباه بنفش راهی
نیویورک است تا از تریبون مفت و مجانی سازمان ملل برای بیان یک سری دروغهای جدید
استفاده کند، به ناگاه علی خامنه ای به یاد «نرمش قهرمانانه» می افتد و تعداد
انگشت شماری از بین صدها زندانی سیاسی آزاد می شوند و آن هم در حالی که اکثراً ماههای آخر دوران زندان خود را طی می
کردند. جالب اینجاست که خبر آزادی این تعداد انگشت شمار بلافاصله در رسانه های غربی
بوسیله جیره خواران ولایت فقیه به عنوان شاهکار حسن روحانی تبلیغ می شود!
به نظر می رسد در
کنار سرکوب در داخل، «نرمش قهرمانانه» و «دیپلماسی لبخند» برای فریب جامعه جهانی
همان تدبیر و امیدی است که حسن روحانی برای حفظ و نجات نظام رو به زوال جمهوری
اسلامی مد نظر دارد.
سوال اساسی اینجاست که با توجه به شناخت پیشتر غرب از حکومت
ملایان، آیا حکومت آخوندها می تواند با همان حربه های قدیمی، جامعه جهانی را فریب
داده و باز هم برای «تولید بمب اتمی» زمان بخرد؟ و یا روند امور به جایی خواهد رسید که فشار های جامعه
جهانی و داخلی نهایتا منجر به نوشیدن جام های زهر پیاپی توسط حکومت آخوندها و سرنگونی
ایشان خواهد شد؟
گذشت زمان به سرعت پاسخ این سوال را روشن خواهد نمود.
-----
