ساعاتی پیش پس از افت و خیزهای فراوان بالاخره سفر جنجانی
ریس جمهور منتصب به نیویورک با فرود هواپیمای وی در فرودگاه مهر آباد تهران به
پایان رسید.
پس از بیش از سی سال، بالاخره جمهوری اسلامی پس از تحریم
های کمر شکن و در ضعف مطلق، ناموس خود را در ازای یک لبخند به فروش گذاشت و تماس
تلفنی حسن روحانی و باراک اوباما به درخواست هیات ایرانی در دقیقه نود در نیویورک
انجام گرفت.
تنها کارکرد این تماس برای حسن روحانی و تیم شیادان حکومتی
اعم از رفسنجانی و خاتمی و ... روحیه دادن به جوانان جمارانی و پامنبری و فراهم
آوردن خوراک تبلیغاتی برای بوقهای استعماری و ارتجاعی از جمله آیت الله بی بی سی و
رادیو خاتمی (فردا) و دیگر کاسه لیسان ولایت بود.
آنچه حوادث فرودگاه مهرآباد و مراسم استقبال از روحانی نشان
داد این بود که این تماس تلفنی بدون کسب اجازه از مقام عظما و صرفاً برای حفظ
امیدواری در بین جوانان جمارانی و پامنبری صورت پذیرفته است.
به گزارش خبرگزاریها، همزمان با بازگشت حسن روحانی حدود 200
نفر از حامیان وی در محل فرودگاه حاضر شدند و او را با شعارهای «روحانی متشکریم»،
«روحانی روحانی تشکر تشکر»، «سلام بر روحانی، درود بر خاتمی» و... مورد استقبال
قرار دادند. همچنین حدود 100 نفر از باندهای رقیب نیز در محل حاضر شده و با
شعارهای «مرگ بر آمریکا»، «نه سازش، نه تسلیم، نبرد با آمریکا» و با پرتاب لنگه
کفش و تخم مرغ، تخطی گماشته ی علی خامنه
ای از خطوط قرمز نظام را به وی یادآوری کردند.
جدا از تمامی تحلیل ها و تفسیرهایی که از جنبه های مختلفِ
سفر حسن روحانی به نیویورک انجام می شود، در این بین برجسته کردن و توجه به چند
نکته حائز اهمیت است.
در طول چند ماه گذشته و از سوی بوقهای تبلیغاتی ارتجاعی و
استعماری و کاسه لیسان ولایت، رقم عجیب و غریب رای هیجده میلیونی به حسن روحانی
تبلیغ و ترویج می شد. همچنین در چند روز گذشته آیت الله بی بی سی و رادیو خاتمی
(فردا) گلو پاره کردند که موج گسترده و حمایت مردمی از حرکات سنجیده(!) و حکیمانه(!)
حسن روحانی و هیات همراه در بین ایرانیان روز به روز در حال فزونی است. چنانچه
گویی ایرانیان آنچنان شادمان شده اند که کار و زندگی را رها کرده و به دعا برای روباه
بنفش درمذاکره با آمریکا مشغول هستند!
فرای همه ی این سر و صداهای کاذب سوال اساسی اینجاست
که پس از این همه کوبیدن بر طبلهای میان تهی و تبلیغ دروغِ رای هیجده میلیونی و
حمایت مردمی، آیا انتظار نبود در نهایت از این حامیان دکتر(!) حسن ، نمی گوییم 50
هزار نفر ، نمی گوییم 10 هزار نفر ، نمی گوییم 5 هزار نفر ولی حداقل دو هزار نفر
در محل فرودگاه حاضر می شدند تا بوقهای ارتجاعی و استعماری و دیگر کاسه لیسان
ولایت از فردا آبرویی داشته باشند که از پایگاه مردمی جریان ورشکسته ی اصلاح طلبی
حکومتی سخن به میان بیاورند؟
جالب اینجاست در ایالات متحده و در تظاهرات در برابر مقر
ملل متحد و با آن همه سختی برای مسافرت در آن کشور بزرگ و آن هم در یک روز کاری و غیر تعطیل، شاهد تظاهرات هزاران نفر از ایرانیان تبعیدی در
مخالفت با حضور گماشته ی علی خامنه ای در سازمان ملل هستیم و در تهران، در قلب
ایران شاهد استقبال 200 نفره از ریس جمهوری انتصابی با رای مثلاً هیجده میلیونی می
باشیم.
اگر جمع همراهان 100 نفری ریس جمهور منتصب در سفر به ایالات
متحده و حضور خانوادهای ایشان برای استقبال را نیز از این تعداد کم کنید، میزان
محبوبیت دکتر(!) حسن با معیارهای بهتری سنجیده می شود.
آنچه پرده ای از آن را از یک طرف در مراسم استقبال 200 نفره
از روباه بنفش و از طرف دیگر با پرتاب لنگه کفش و تخم مرغ در مهرآباد شاهد بودیم،
بار دیگر نشان داد جنگ گرگها در بین باندهای درونی رژیم ولایت فقیه هیچ ربطی به
ملت ایران ندارد و ولایت فقیه هر مسیری را که انتخاب کند چه با نوشیدن جامهای زهر
پیاپی و چه پس از مقابله جویی با غرب در تمامیت خود به زودی به قبرستان تاریخ
رهنمون خواهد شد.
